مرخصی استعلاجی / مرخصی ناراحتی(قسمت اول)

اگر در قوانین بیشتر کشورهای دنیا نگاهی بیندازیم عمدتا دو نوع مرخصی استحقاقی و استعلاجی وجود دارد که متاسفانه مرخصی استعلاجی غالبا برای بیمارهای جسمی در نظر گرفته می شود. سوال این است که زمانی که من به عنوان یک پرسنل با حالت غم و ناراحتی مواجه هستم نیاز به مرخصی دارم یا خیر؟ گاهی من به عنوان فرد حال خوبی ندارم، در این زمان هرچند در سرکار حاضر می شوم اما بهروری به حداقل میزان کاهش می یابد، از سوی دیگر به علت بهبود پیدا نکردن حالت روحی در درازمدت ممکن است این وضعیت مزمن شده و سلامت روان فرد را تحت تاثیر قراردهد. بنابراین لازم است به عنوان مدیر حواسمان به سلامت روان کارکنان باشد. برای ارتقای سلامت روان کارکنان شاید لازم باشد استراتژی های را مد نظر داشته باشیم. خطراتی که سلامت روان را در محیط کار تحت تاثیر قرار دهد عبارتند از: نبود خط مشی های ایمنی و سلامت کافی، ارتباطات ضعیف، مشارکت پایین در تصمیم گیری های سازمان، یا نبود کنترل بر حوزه کاری، سطح پایین حمایت از کارکنان.

 

مطالعه ای جهانی نشان داد که بیشترین نیاز کارکنان در این مواقع دسترسی به اطلاعاتی در خصوص اینکه به کجا مراجعه کنند یا از چه کسانی حمایتهای سلامت روان دریافت نمایند، است. همچنین فرهنگ باز و پذیرا در مورد سلامت روان در محل کار موضوع مهم دیگر برای کارکنان بود. اولین استراتژی این است که ما به نشانه های عدم سلامت روان در کارکنان حساس باشیم و در این مواقع نقش حمایتگر تا نقش تنبیه کننده داشته باشیم.

" چو شادی بکاهد، بکاهد روان                     خرد گردد اندر میان، ناتوان"